Ik ben Vicky, fotografe en videografe maar bovenal een creatieve duizendpoot. Dat was ik als kind al.
Altijd was ik aan het tekenen, aan het knutselen, verhalen aan het verzinnen.
Op school dagdroomde ik over wat ik ’s avonds wilde maken of welke gekke avonturen mijn poppen zouden beleven.
In de tuin maakte ik een heel interieur van houten bakjes en houtblokken.
Aan zee verzamelde ik schelpen en andere schatten die ik dan thuis tentoonstelde in mijn mini-museum, inclusief expoboekje en infofiches. Ik voerde toneel- en dansstukjes op voor mijn ouders, nadat ik eerst affiches voor de voorstelling ophing en toegangsticketjes uitdeelde (ik vrees dat mijn publiek niet altijd helemaal uit vrije wil aanwezig was).

Mijn fantasie was eindeloos, maar naarmate ik ouder werd, was er steeds minder tijd om die fantasie te voeden en haar gang te laten gaan.
“Les temps sont durs pour les rêveurs” is een quote uit mijn favoriete film Amélie Poulain en meteen de exacte beschrijving van hoe ik het volwassen worden ervaarde.

Ik was de dromer, de verlegen eenzaat, die in groep nogal moeilijk haar plaatsje kon vinden en in de grote, grijze wereld moeilijk houvast vond. Het meisje dat in het middelbaar met verbeten tranen haar poppen opborg, omdat het blijkbaar niet meer hoorde om te spelen. En hoewel er steeds minder tijd was om creatief te zijn, hoewel ze opgroeide en zich aanpaste, bleef dat wat aparte meisje wél bestaan.

Na wat omzwervingen in de grote wereld ontdekte dat grotere meisje immers dat die creativiteit net haar grote kracht was.
Het maakt haar anders én boeiend, waardoor mensen willen dat zij diegene is die hun verhaal vertelt. En dat is wat ik nu doe. Het liefste doe.

Voor de grote mensen maak ik onder the untold visuele verhalen. Als prentjesmaker maak ik illustraties.
En via Silver Lining Studio maak ik grafisch werk met onze lasercutter.
Voor de kleinere mensen (maar eigenlijk ook voor al die grote mensen die het creatieve kind in zichzelf willen vieren) creëerde ik In de Wonderkamer.